W tej samej książce Łukasz Bernady podaje kilka wersji podania o znalezieniu skarbu, za który wybudowano kościół w Biezdrowie:

Skarb z Biezdrowa

1.   Opowiadają, że biezdrowski kościół został pobudowany na miejscu, gdzie niegdyś stał krzyż wyciągnięty z Ostrorogi przez pewną ociemniałą niewiastę. Wiele lat temu niezwykły ów krucyfiks stał podobno na wzgórzu. Strzegł on z pobożną dumą założycieli wsi i ich potomków. Spieszyli też do niego ludzie z całej okolicy, by obchodzić uroczystości ku czci Krzyża Świętego i by doznać ukojenia w rozmaitych chorobach.
  Pewnego razu chłopi, kopiąc w miejscu granicy między Biezdrowem, Nową Wsią a Wronkami, znaleźli koryto wypełnione szczerym złotem. Wieść o tym rozeszła się szybko i wkrótce zjawili się tam dla wydobycia skarbu: hrabia Bniński, pan Biezdrowa, hrabia Grabowski, właściciel Nowej Wsi oraz burmistrz Wronek wraz ze starszymi miasta. Każda ze stron domagała się złota dla siebie. Kłótnia trwala wiele godzin i omal nie doszło do gorszących rękoczynów. Wreszcie ktoś doradził, by Bogu pozostawić rozstrzygnięcie sporu. Ponieważ cztery konie daremnie się wytężały, skarb miał być wydobyty przez dwa byki. Uradzono, że skarb posiądzie na własność ten, komu przyciągną one skarb. Zwierzęta ruszyły i zatrzymały się spokojnie pod cudownym krzyżem w Biezdrowie. Ani krzykami, ani uderzeniami jednak nie można ich było nakłonić, żeby ciągnęły dalej. Wówczas poznali wszyscy wolę Najwyższego. Postanowiono wznieść na tym miejscu Dom Boży. Wewnątrz zaś kościoła zbudowanego za znalezione złoto umieszczono krzyż i owo koryto, w którym był skarb.

2.   Przed wielu laty rolę Domu Bożego w Biezdrowie odgrywała prosta chałupa z desek grożąca zawaleniem. Tamtejszy ksiądz był z tego powodu głęboko stroskany. Pewnej nocy przyśnił mu się hrabia, jego opiekun, objeżdżający konno swoje posiadłości. W pewnym miejscu jego koń zapadł się głęboko przednią nogą i zaznaczył w ten sposób miejsce, gdzie leżał ukryty skarb. Także ów hrabia miał tej nocy podobny sen, który kilkakrotnie się powtórzył. Odtąd nie zaznał spokoju i pewnego dnia, dosiadłszy konia, objechał swoje dobra. Na granicy terytoriów Biezdrowa i Nowej Wsi koń zapadł się głęboko jedną nogą. Natychmiast zaczęto tam kopać i po jakimś czasie znaleziono surowo obciosaną skrzynię z drewna dębowego, długą na około pięć i szeroką na pół stopy. Znajdował się w niej skarb. W mgnieniu oka włożono pieniądze na wóz zaprzęzony w dwa białe byki, których jeszcze nigdy nie wprzęgano w jarzmo. Powiozły one skarb, a tam, gdzie się zatrzymały, wybudowano dzisiejszy kościół biezdrowski.

3.   Przed wielu laty pewien mocno podpity jegomość szedł z Wartosławia do domu. Z powodu zmęczenia położył się gdzieś po drodze. Wnet do jego uszu dobiegły jakieś świsty i dzwonienia, które go obudziły. Powstał więc i rozejrzał się dokoła, ale niczego nie zauważył. Położył się tedy ponownie i znów usłyszał odgłosy - dochodziły spod ziemi.
  Kiedy powtórzyło się to po raz trzeci, człowiek ów zabrał się stamtąd i ruszył w stronę Wronek do znajomego, który był kaleką. Potem we dwóch udali się w tamto miejsce. Położyli się na ziemi i obaj usłyszeli dzwonienie. Powiadomili o całym zdarzeniu katolickiego proboszcza Wronek. Ten wyczytał w księgach, że przed laty w owym miejscu zapadło się miasto. Zorganizował więc procesję. Gdy uroczysty pochód dotarł na miejsce, zarówno proboszcz, jak i inni ludzie usłyszeli odgłosy dzwonów.
  Później inny jeszcze człowiek, uprawiając w tym miejscu pole, znów usłyszał ten dźwięk, a takze głos dochodzący spod ziemi: "Kop tu, tu jest mnóstwo pieniędzy !". Gdy to uczynił, znalazł żłób z monetami, nie mógł jednak poradzić sobie z wydobyciem skarbu. Przykrył tedy żłób i powrócił do wsi, żeby sprowadzić więcej koni. Lecz i sześcioma końmi nie można było wydźwignąć żłobu. Wówczas człowiek ponownie usłyszał głos, który zawołał, że powinien wydobyć skarb z pomocą pary bliźniaczych wołów.
  Po długich poszukiwaniach nareszcie znalazł takie w Chrzypsku Wielkim i Lubaszu. Zwierzęta zostały poświęcone przez księdza i zaprzężone do wozu. Teraz z łatwością pociągnęły go naprzód. Pojazd nie był kierowany przez nikogo. W Biezdrowie woły się zatrzymały, a w miejscu, gdzie to nastąpiło, wzniesiono za owe pieniądze kościół. Żłób zaś pokazywany jest do dziś.

4.   Dawno temu bogaty właściciel Biezdrowa wybierał sie na wojnę. Przed wyjazdem zakopał pod wielkim dębem drewnianą skrzynię z pieniędzmi. Drzewo to rosło na granicy dzielącej jego dobra od majętności nowowiejskiej. Możny pan musiał polec podczas jakiejś bitwy, ponieważ nie powrócił już do swych włości.
  Pewnego razu chłopi orali wołami pole w miejscu, gdzie rósł wspomniany dąb. Nagle zwierzęta zatrzymały się i pomimo ponaglania nie chciały iść dalej. Okazało się, że pług zahaczył o jakiś duży przedmiot spoczywający w ziemi. Oracze zaczęli w tym miejscu kopać i ku swemu zaskoczeniu wydobyli skrzynię wypełnioną srebrnymi monetami. O znalezisku czym prędzej powiadomili nowego dziedzica, który przeznaczył ów skarb na budowę murowanego kościoła w Biezdrowie.
  Do dziś ludzie nazywają miejsce, w którym wykopano skarb, "Pieniężnym Dołem". Natomiast nikt już nie pamięta, kiedy ścięto stary dąb. Podobno przed ostatnią wojną widoczny był przy ziemi jego pień, który miał średnicę około 4 metrów.

5.   Podczas remontu biezdrowskiego kościoła w latach 1924-1926 ktoś opowiadał zatrudnionym tam pracownikom, że świątynia została wybudowana tylko za część pieniędzy, które niegdyś znaleziono w drewnianej skrzyni. Reszta srebrnych monet miała być zamurowana w ścianie kościoła po to, by w przyszłości w razie nagłej potrzeby można było je stamtąd wydobyć. Majster murarski, który schował ów skarb, krótko potem nieoczekiwanie zakończył życie, spadając z wysokiego rusztowania na posadzkę. Nieszczęśnik zabrał do grobu wiedzę o miejscu ulokowania pieniędzy.
  Podobno w trakcie przebudowy prezbiterium zaznajomieni z tą historią robotnicy liczyli na to, że odnajdą monety, które - jak mówiono - ułatwiłyby dokończenie kosztownego remontu. Jednakże skarb został dobrze ukryty w grubych murach kościoła, gdzie spoczywa do dziś.

Pani Sabina Jasińska w książeczce pt. "Opowieści Ziemi Wronieckiej. Dla najmłodszych" wydanej przez Gminę Wronki w 2014 r. przedstawia nieco zmienioną wersję przedstawionego przez Łukasza Bernady podania:

Dawno, dawno temu, tak dawno, że nikt już nie pamięta, kiedy to dokładnie było, mieszkańcy Biezdrowa przychodzili się modlić do starej chałupy. Chwiała się ona z każdym podmuchem wiatru. Ksiądz opiekujący się tym Domem Bożym marzył o pięknym kościele dla swoich wiernych. Nie miał jednak pieniędzy na to, by go wybudować. Pewnej nocy przyśnił mu się hrabia Biezdrew mieszkający w okolicy. Objeżdżał on konno swoją ziemię i z zadowoleniem rozglądał się dookoła. Nagle zwierzęciu ugrzęzła przednia noga w miejscu, w którym ukryty był skarb. Najdziwniejsze, że tej nocy ów hrabia również miał taki sen. Parę dni później, nękany przez powtarzającą się wizję, Biezdrew dosiadł konia i postanowił objechać swoją posiadłość. Gdy znalazł się w miejscu, gdzie przebiega granica między Biezdrowem a Nową Wsią, kopyto konia zapadło się pod ziemię. Hrabia nie czekał długo i kazał swym poddanym zakasać rękawy, wziąć łopaty i kopać w tym miejscu. Pod górą ziemi znaleziono wielką skrzynię. Biezdrew, widząc ją, zeskoczył do dołu i uchylił ciężkie wieko. W skrzyni ujrzał ogromną liczbę srebrnych monet. By wydobyć skarb, zaprzężono wóz w dwa białe byki, które były najsilniejszymi zwierzętami w całej wsi. Z dużym trudem wyciągneły całe znalezisko i pobiegły przed siebie. Tam, gdzie się zatrzymały, ku uciesze Księdza wybudowano wspaniały kościół biezdrowski. Podanie głosi, że w jego murach ukryto połowę skarbu. Dębowa skrzynia, z której wydobyto monety, znajduje się do dnia dzisiejszego w przedsionku kościoła.

Józef Łukaszewicz w tomie II swojej pracy p.t. "Obraz historyczno-statystyczny miasta Poznania w dawniejszych czasach" wydanej po raz pierwszy w 1828 roku podaje za Kroniką bernardyńską, że: "...23 maja 1733 roku kołowanym był [tzn. męczony na kole najprawdopodobniej na placu przed Ratuszem w Poznaniu], pastuch z Biezdrowa, który snycerza z Poznania, robiącego w kościele biezdrowskim niewiedzieć z jakiej przyczyny zamordował"